Culture and history info

ประวัติชาติจีน

ประวัติศาสตร์ที่บันทึกไว้ของอารยธรรมจีนสามารถโยงไปถึงหุบเขาแม่น้ำฮวงโห ซึ่งกล่าวกันว่าเป็น 'แหล่งกำเนิดของอารยธรรมจีน' ราชวงศ์ Xia เป็นราชวงศ์แรกที่ได้รับการอธิบายไว้ในพงศาวดารทางประวัติศาสตร์สมัยโบราณ แม้ว่าปัจจุบันจะยังไม่มีหลักฐานยืนยันการมีอยู่ของราชวงศ์ดังกล่าวอย่างเป็นรูปธรรม อย่างไรก็ตาม หลักฐานทางโบราณคดีแสดงให้เห็นว่าอย่างน้อยที่สุด อารยธรรมจีนยุคสำริดตอนต้นได้พัฒนาขึ้นตามระยะเวลาที่บรรยายไว้ ราชวงศ์ซางราชวงศ์แรกที่ได้รับการยืนยันทางประวัติศาสตร์ของจีน และราชวงศ์โจวปกครองทั่วลุ่มแม่น้ำฮวงโห โจวนำระบบการปกครองแบบกระจายอำนาจมาใช้ ซึ่งขุนนางศักดินาปกครองดินแดนของตนด้วยอำนาจปกครองตนเองระดับสูง แม้กระทั่งการรักษากองทัพของตนเอง ในขณะเดียวกันก็ส่งส่วยให้กษัตริย์และยกย่องให้เป็นผู้ปกครองสัญลักษณ์ของ จีน. นอกจากนี้ยังเป็นราชวงศ์ที่ปกครองยาวนานที่สุดในประวัติศาสตร์จีน โดยมีอายุประมาณ 800 ปี แม้จะมีอายุยืนยาวนี้ ในช่วงครึ่งหลังของสมัยโจว จีนสืบเชื้อสายมาจากความวุ่นวายทางการเมืองหลายศตวรรษ โดยมีเจ้าศักดินาจากอาณาจักรเล็กๆ จำนวนมากที่แย่งชิงอำนาจกันในช่วงฤดูใบไม้ผลิและฤดูใบไม้ร่วงและต่อมาได้แยกตัวออกเป็นเจ็ดรัฐใหญ่ในยุคสงครามระหว่างรัฐ ช่วงเวลาแห่งความสับสนอลหม่านนี้ได้ให้กำเนิดนักคิดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของจีน ซึ่งรวมถึงขงจื๊อ เหมิงซิอุส และเลาซี ผู้ซึ่งสร้างคุณูปการมากมายให้กับความคิดและวัฒนธรรมจีน ในที่สุดจีนก็รวมเป็นหนึ่งเดียวในปี 221 ก่อนคริสตกาลโดยจิ๋นซีฮ่องเต้ 'จักรพรรดิองค์แรก' และราชวงศ์ฉินได้จัดตั้งระบบการปกครองแบบรวมศูนย์สำหรับประเทศจีนทั้งหมด และกำหนดน้ำหนักและมาตรการที่เป็นมาตรฐาน อักษรจีนและสกุลเงินเพื่อสร้างเอกภาพ จนถึงทุกวันนี้ อุดมคติของระบบรวมศูนย์ที่แข็งแกร่งและรวมศูนย์ยังคงแข็งแกร่งในความคิดของจีน อย่างไรก็ตาม เนื่องจากการปกครองแบบกดขี่และแข็งกร้าว ราชวงศ์ฉินจึงดำรงอยู่ได้เพียง 15 ปี เมื่อราชวงศ์ฮั่นเข้ายึดครองในปี 206 ก่อนคริสตกาลหลังจากการก่อจลาจลช่วงหนึ่ง ด้วยการประดิษฐ์กระดาษและการค้าที่กว้างขวางกับตะวันตกตามเส้นทางสายไหม พร้อมกับการปกครองของจักรพรรดิที่ค่อนข้างใจดี ราชวงศ์ฮั่นเป็นยุคทองแรกของอารยธรรมจีน ชาวจีนเชื้อสายถือว่าตนเองเป็นส่วนหนึ่งของเผ่าพันธุ์ 'ฮั่น' จนถึงทุกวันนี้ การล่มสลายของราชวงศ์ฮั่นในปี ส.ศ. 220 นำไปสู่ช่วงเวลาแห่งความวุ่นวายทางการเมืองและสงครามที่เรียกว่ายุคสามก๊กซึ่งทำให้จีนแตกออกเป็นสามรัฐ ได้แก่ Wei, Shu และ Wu แม้จะมีอายุเพียงประมาณ 60 ปี แต่ก็เป็นช่วงเวลาที่โรแมนติกอย่างมากในประวัติศาสตร์จีน จากนั้นจีนก็รวมเป็นหนึ่งใหม่ในช่วงเวลาสั้น ๆ ภายใต้ราชวงศ์จินก่อนที่จะเข้าสู่ช่วงเวลาแห่งความแตกแยกและอนาธิปไตยอีกครั้ง ยุคแห่งการแบ่งแยกสิ้นสุดลงด้วยราชวงศ์สุยซึ่งรวมประเทศจีนอีกครั้งในปี 581 ราชวงศ์ซุยมีชื่อเสียงจากโครงการโยธาที่สำคัญ เช่น ผลงานทางวิศวกรรมของคลองใหญ่ซึ่งเชื่อมปักกิ่งทางเหนือกับหางโจวทางใต้ ส่วนของคลองยังคงเดินเรือได้ในปัจจุบัน ล้มละลายจากสงครามและการใช้จ่ายของรัฐบาลมากเกินไป ชาวซุยถูกแทนที่ด้วยราชวงศ์ถังนำไปสู่ยุคทองที่สองของอารยธรรมจีน โดดเด่นด้วยการผลิบานของบทกวีจีน พุทธศาสนา และรัฐศาสตร์ และยังเห็นการพัฒนาของระบบการตรวจสอบของจักรพรรดิซึ่ง พยายามคัดเลือกข้าราชการศาลตามความสามารถมากกว่าภูมิหลังทางครอบครัว ไชน่าทาวน์ในต่างประเทศมักเรียกกันว่า "ถนนแห่งชาวถัง" (唐人街 Tángrén jiē) ในภาษาจีน การล่มสลายของราชวงศ์ถังทำให้จีนแตกแยกอีกครั้ง จนกระทั่งราชวงศ์ซ่ง รวมเป็นหนึ่งอีก ครั้ง การล่มสลายนี้เกิดขึ้นก่อนการแยกตัวและเอกราชของเวียดนามในปี ค.ศ. 938 เพลงที่ปกครองส่วนใหญ่ของจีนเป็นเวลากว่า 150 ปีก่อนที่จะถูกขับไล่ไปทางใต้ของแม่น้ำฮวยโดยพวก Jurchens ที่ซึ่งพวกเขายังคงปกครองต่อไปในชื่อเพลงใต้ และแม้ว่าจะอ่อนแอทางทหาร แต่ก็มีระดับการพัฒนาเชิงพาณิชย์และเศรษฐกิจที่ไม่มีใครเทียบได้จนถึงตะวันตก การปฏิวัติอุตสาหกรรม. ราชวงศ์Yuan (มองโกล)เอาชนะพวก Jurchens ได้ก่อน จากนั้นจึงพิชิตราชวงศ์ซ่งในปี 1279 และปกครองอาณาจักรยูเรเซียอันกว้างใหญ่จากปักกิ่งในปัจจุบัน หลังจากเอาชนะพวกมองโกลราชวงศ์หมิง (ค.ศ. 1368-1644) ได้จัดตั้งการปกครองขึ้นใหม่โดยกลุ่มชาติพันธุ์ฮั่น สมัยราชวงศ์หมิงมีชื่อเสียงด้านการค้าและการสำรวจ โดยเจิ้งเหอเดินทางหลายครั้งไปยังเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ อินเดีย และโลกอาหรับ การติดต่อครั้งแรกกับพ่อค้าชาวยุโรปหมายความว่าจีนค่อยๆ เก็บเกี่ยวผลจากการแลกเปลี่ยนโคลอมเบีย โดยมีเงินหลั่งไหลเข้ามาในเรือใบผ่านการค้ากับโปรตุเกสและสเปน สิ่งก่อสร้างที่มีชื่อเสียงในกรุงปักกิ่ง เช่น พระราชวังต้องห้ามและหอฟ้าเทียนถาน ถูกสร้างขึ้นในช่วงเวลานี้ ราชวงศ์สุดท้ายราชวงศ์ชิง (แมนจู)(ค.ศ. 1644-1911) จักรวรรดิจีนเติบโตจนมีขนาดเท่าปัจจุบัน โดยรวมพื้นที่ทางตะวันตกของซินเจียงและทิเบตเข้าด้วยกัน ราชวงศ์ชิงตกอยู่ในความเสื่อมโทรมในปีสุดท้ายและกลายเป็น 'คนป่วยแห่งเอเชีย' ซึ่งถูกแบ่งโดยมหาอำนาจตะวันตก ชาวตะวันตกได้จัดตั้งท่าเรือตามสนธิสัญญาของตนในกว่างโจว เซี่ยงไฮ้ และเทียนจิน จีนเสียดินแดนหลายแห่งให้กับมหาอำนาจต่างชาติ ฮ่องกงและเหว่ยไห่ถูกยกให้เป็นของสหราชอาณาจักร ไต้หวันและเหลียวตงถูกยกให้เป็นของญี่ปุ่น บางส่วนของภาคตะวันออกเฉียงเหนือรวมถึงต้าเหลียนและบางส่วนของแมนจูเรียรอบนอกให้แก่รัสเซีย ในขณะที่ชิงเต่าถูกยกให้เป็นของเยอรมนี เซี่ยงไฮ้ถูกแบ่งระหว่างจีนกับอีกแปดประเทศ นอกจากนี้ จีนสูญเสียการควบคุมแควของตน โดยเกาหลีและหมู่เกาะริวกิวถูกยกให้เป็นของญี่ปุ่น ระบบจักรพรรดิอายุสองพันปีล่มสลายในปี 1911 เมื่อซุนยัตเซ็น (孙中山, Sūn Zhōngshān) ก่อตั้งสาธารณรัฐจีน (中华民国 Zhōnghuá Mínguó) การปกครองส่วนกลางล่มสลายในปี 2459 หลังจาก Yuan Shih-kai ประธานาธิบดีคนที่สองของสาธารณรัฐและจักรพรรดิที่ประกาศตนเองเสียชีวิต ประเทศจีนตกสู่ภาวะอนาธิปไตย โดยมีขุนศึกที่รับใช้ตนเองหลายคนปกครองภูมิภาคต่างๆ ของจีน ในปี 1919 การประท้วงของนักศึกษาในกรุงปักกิ่งทำให้เกิด "ขบวนการที่สี่พฤษภาคม" (五四运动 Wǔ Sì Yùndòng) ซึ่งสนับสนุนการปฏิรูปต่างๆ ในสังคมจีน เช่น การใช้ภาษาท้องถิ่นในการเขียน เช่นเดียวกับการพัฒนาวิทยาศาสตร์ และประชาธิปไตย การหมักบ่มทางปัญญาของขบวนการที่สี่พฤษภาคมได้ให้กำเนิดพรรคก๊กมินตั๋ง (KMT) ที่จัดโครงสร้างใหม่ในปี พ.ศ. 2462 และพรรคคอมมิวนิสต์จีน(CCP) ในสัมปทานฝรั่งเศสในเซี่ยงไฮ้ พ.ศ. 2464 หลังจากรวมพื้นที่ส่วนใหญ่ทางตะวันออกของจีนเข้าด้วยกันภายใต้การปกครองของ KMT ในปี 1928 CCP และ KMT ก็หันเข้าหากัน โดย CCP หนีไปที่ Yan'an ในมณฑลส่านซีในมหากาพย์Long March ตั้งแต่ปี 1922-37 มณฑลทางตะวันออกของจีนเติบโตทางเศรษฐกิจภายใต้การนำของเจียงไคเช็คและรัฐบาล KMT ของเขา โดยมีการขยายตัวทางเศรษฐกิจ อุตสาหกรรม และการขยายตัวของเมืองอย่างเห็นได้ชัด เซี่ยงไฮ้กลายเป็นเมืองที่มีความเป็นสากลอย่างแท้จริง ในฐานะเมืองท่าที่พลุกพล่านที่สุดแห่งหนึ่งของโลก และเป็นเมืองที่เจริญรุ่งเรืองที่สุดในเอเชียตะวันออก เป็นที่อยู่อาศัยของชาวจีนหลายล้านคนและชาวต่างชาติกว่า 60,000 คนจากทั่วทุกมุมโลก อย่างไรก็ตาม ความไม่สงบในบ้านเมือง ความอดอยาก และความขัดแย้งระหว่างขุนศึกทำให้ชนบทเดือดร้อน ญี่ปุ่นก่อตั้งรัฐหุ่นเชิดภายใต้ชื่อแมนจูกัวในแมนจูเรียในปี 2474 และรุกรานจีนแผ่นดินใหญ่ในปี 2480 หลังจากหลบหนีไปทางตะวันตกสู่ฉงชิ่ง KMT ตระหนักถึงความเร่งด่วนของสถานการณ์ได้ลงนามในข้อตกลงเล็กน้อยกับ CCP เพื่อจัดตั้งแนวร่วมที่สองเพื่อต่อต้าน ญี่ปุ่น. ด้วยความพ่ายแพ้ของญี่ปุ่นในปี พ.ศ. 2488 กองทัพ KMT และ CCP ได้เคลื่อนพลเพื่อชิงตำแหน่งทางตอนเหนือของจีน ซึ่งเป็นการเปิดฉากสำหรับสงครามกลางเมืองในอีกหลายปีข้างหน้า สงครามกลางเมืองดำเนินไปตั้งแต่ปี 1946-49 และจบลงด้วยการที่พรรคก๊กมินตั๋งพ่ายแพ้และหนีไปไต้หวัน ซึ่งพวกเขาหวังว่าจะสร้างตัวเองใหม่และยึดแผ่นดินใหญ่คืนได้ในสักวันหนึ่ง เหมา เจ๋อตุงประกาศก่อตั้งสาธารณรัฐประชาชนจีนอย่างเป็นทางการเมื่อวันที่ 1 ตุลาคม พ.ศ. 2492 รัฐบาลคอมมิวนิสต์ชุดใหม่ดำเนินมาตรการที่รัดกุมเพื่อฟื้นฟูกฎหมายและความสงบเรียบร้อย ตลอดจนฟื้นฟูสถาบันอุตสาหกรรม การเกษตร และการค้าที่ปั่นป่วนจากสงครามกว่าทศวรรษ ในปีพ.ศ. 2498 เศรษฐกิจของจีนกลับสู่ระดับผลผลิตก่อนสงคราม เนื่องจากโรงงาน ฟาร์ม สหภาพแรงงาน ภาคประชาสังคม และธรรมาภิบาลอยู่ภายใต้การควบคุมของ CCP หลังจากเริ่มสนใจรูปแบบโซเวียตของการพัฒนาอุตสาหกรรมหนักและการวางแผนเศรษฐกิจส่วนกลางอย่างครอบคลุม จีนได้ทดลองปรับลัทธิมาร์กซ์-เลนินให้เข้ากับสังคมเกษตรกรรมเป็นส่วนใหญ่ การทดลองทางสังคมขนาดใหญ่ เช่น การรณรงค์ร้อยดอกไม้ (百花运动 bǎihuā yùndòng) การก้าวกระโดดครั้งใหญ่ (大跃进 dàyuèjìn) มีเป้าหมายเพื่อรวบรวมและทำให้จีนเป็นอุตสาหกรรมอย่างรวดเร็ว และการปฏิวัติวัฒนธรรม (无产阶级文化大革命 wúchǎn jiējí wénhuà dà เกมมิ่ง), มุ่งเปลี่ยนแปลงทุกอย่างด้วยระเบียบวินัย การทำลาย "สี่เฒ่า" และการอุทิศตนอย่างเต็มที่ต่อความคิดของเหมาเจ๋อตง ทำให้จีนสั่นสะเทือนระหว่างปี 2500-2529 การก้าวกระโดดครั้งใหญ่และการปฏิวัติวัฒนธรรมถือเป็นความล้มเหลวครั้งใหญ่ในจีน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงการปฏิวัติวัฒนธรรม มรดกทางวัฒนธรรมของจีน ซึ่งรวมถึงอนุสาวรีย์ วัดวาอาราม โบราณวัตถุทางประวัติศาสตร์ และงานวรรณกรรมได้รับความเสียหายอย่างรุนแรงจากน้ำมือของกลุ่ม Red Guard เป็นเพราะการแทรกแซงของ Zhou Enlai และ PLA เท่านั้นที่ทำให้สถานที่สำคัญ เช่น พระราชวังโปตาลา ถ้ำ Mogao ประธานเหมาเสียชีวิตในปี 2519 และในปี 2521 เติ้ง เสี่ยวผิงกลายเป็นผู้นำสูงสุดของจีน เติ้งและผู้หมวดของเขาแนะนำการปฏิรูปเศรษฐกิจที่เน้นเสรีนิยมใหม่และการตัดสินใจทางเศรษฐกิจแบบกระจายอำนาจ ผลผลิตทางเศรษฐกิจเพิ่มขึ้นเป็นสี่เท่าภายในปี 2543 และยังคงเติบโต 8-10% ต่อปี แต่ปัญหาเงินเฟ้อ ความเหลื่อมล้ำทางรายได้ในภูมิภาค การละเมิดสิทธิมนุษยชน ความไม่สงบทางเชื้อชาติ มลพิษครั้งใหญ่ ความยากจนในชนบท และการคอรัปชั่นยังคงอยู่ ขณะที่เมืองใหญ่ใกล้ชายฝั่งอย่างปักกิ่งเซี่ยงไฮ้และกวางโจวมีความมั่งคั่งและทันสมัยมากขึ้น พื้นที่ส่วนใหญ่ในประเทศและพื้นที่ชนบทยังคงยากจนและด้อยพัฒนา อดีตเลขาธิการใหญ่พรรคคอมมิวนิสต์ หู จิ่นเทา ได้ประกาศนโยบายสำหรับ "สังคมที่กลมเกลียว" (和谐社会 héxié shèhuì) ซึ่งสัญญาว่าจะฟื้นฟูการเติบโตทางเศรษฐกิจที่สมดุล ช่องทางการลงทุน และความเจริญรุ่งเรืองในมณฑลตอนกลางและตะวันตกของจีน ซึ่งเคยเป็น ส่วนใหญ่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังในช่วงเศรษฐกิจเฟื่องฟูหลังปี 2521 เลขาธิการพรรคคอมมิวนิสต์คนปัจจุบัน สี จิ้นผิง และนายกรัฐมนตรีหลี่ เค่อเฉียง ได้ดำเนินนโยบายที่ทะเยอทะยานในการปฏิรูปสังคม โดยเฉพาะอย่างยิ่งการกระจายรายได้ การบรรเทาความยากจน และการปรับปรุงสิ่งแวดล้อม นอกจากนี้ยังมีการขยายความทะเยอทะยานในการปราบปรามการทุจริตที่เริ่มต้นโดยรัฐบาลชุดก่อน

การเมืองของจีน

จีนเป็นรัฐสังคมนิยมพรรคเดียวที่ปกครองโดยพรรคคอมมิวนิสต์จีน จีนมีประสบการณ์การเลือกตั้งแบบเปิดทั่วประเทศเพียงครั้งเดียวในปี 1912 รัฐบาลประกอบด้วยฝ่ายบริหารที่เรียกว่าสภาแห่งรัฐ (国务院 Guó Wù Yuàn) เช่นเดียวกับสภานิติบัญญัติซึ่งมีสภาเดียวที่เรียกว่าสภาประชาชนแห่งชาติ (全国人民代表大会Quánguó Rénmín Dàibiǎo Dàhuì). ประมุขแห่งรัฐที่ระบุคือประธานาธิบดี (主席 zhǔxí, lit president ) สำนักงานพิธีการส่วนใหญ่มีอำนาจจำกัด และหัวหน้ารัฐบาลคือนายกรัฐมนตรี (总理 zǒnglǐ) ในทางปฏิบัติ เลขาธิการใหญ่ของพรรคคอมมิวนิสต์จีนมีอำนาจสูงสุด ในขณะที่นายกรัฐมนตรีสภาแห่งรัฐเป็นบุคคลที่มีอำนาจมากเป็นอันดับสองของประเทศ สำหรับการปกครอง ประเทศจีนแบ่งออกเป็น 22 มณฑล 5 เขตปกครองตนเอง และ 4 เทศบาลที่ควบคุมโดยตรง รัฐบาลส่วนภูมิภาคแต่ละแห่งได้รับอำนาจเหนือกิจการภายใน ซึ่งมักจะเป็นเศรษฐกิจของจังหวัดของตน เขตปกครองตนเองได้รับอิสระมากกว่าจังหวัดปกติ ตัวอย่างหนึ่งคือสิทธิในการประกาศภาษาราชการเพิ่มเติมในภูมิภาคนอกเหนือจากภาษาจีนกลาง นอกจากนี้ยังมีเขตปกครองพิเศษ (SAR) ของฮ่องกงและมาเก๊า ทั้งฮ่องกงและมาเก๊ามีระบบกฎหมายและแผนกตรวจคนเข้าเมืองที่แยกจากแผ่นดินใหญ่ และได้รับอิสระในการออกกฎหมายแยกจากแผ่นดินใหญ่ ระบบการเมืองของพวกเขาเปิดกว้างกว่าและมีการเลือกตั้งโดยตรง ไต้หวันยังอ้างสิทธิ์โดย PRC ในฐานะมณฑล แม้ว่าปัจจุบันจะไม่มีส่วนใดของไต้หวันอยู่ภายใต้การควบคุมของ PRC  

ผู้คนและนิสัย ของจีน

ประเทศจีนมีความหลากหลายในด้านวัฒนธรรม ภาษา ขนบธรรมเนียม และระดับเศรษฐกิจ ภูมิทัศน์ทางเศรษฐกิจมีความหลากหลายเป็นพิเศษ เมืองใหญ่ เช่น ปักกิ่ง กวางโจว และเซี่ยงไฮ้ มีความทันสมัยและมั่งคั่ง อย่างไรก็ตาม ชาวจีนประมาณ 40% ยังคงอาศัยอยู่ในพื้นที่ชนบทในปี 2018; แม้จะมีความจริงที่ว่ามีเพียง 10% ของที่ดินของจีนเท่านั้นที่เหมาะแก่การเพาะปลูก อดีตชาวนาประมาณ 200-300,000,000 คนได้อพยพไปยังเมืองใหญ่และเมืองต่างๆ เพื่อค้นหาโอกาสการจ้างงานที่ดีขึ้นและชีวิตที่ดีขึ้นโดยรวม ประมาณการของธนาคารโลกในปี 2558 รายงานว่าประมาณ 0.7% ของประชากรหรือ 10,000,000 คนมีชีวิตอยู่ด้วยเงินน้อยกว่า 2 ดอลลาร์สหรัฐฯ ต่อวัน โดยทั่วไปแล้ว พื้นที่ชายฝั่งมีความมั่งคั่งมากกว่า ในขณะที่พื้นที่บนบกมีการพัฒนาน้อยกว่า ประเทศจีนมีกลุ่มชาติพันธุ์ที่ได้รับการยอมรับอย่างเป็นทางการ 56 กลุ่ม; ที่ใหญ่ที่สุดคือชาวจีนฮั่นซึ่งมีมากกว่า 90% ของประชากรทั้งหมด กลุ่มอื่นๆ อีก 55 กลุ่มมีการดำเนินการยืนยันการรับเข้ามหาวิทยาลัยและการยกเว้นจากนโยบายลูกคนเดียว ชาวฮั่นแสดงวัฒนธรรมภูมิภาคที่หลากหลาย (แม้ว่าจะมีอิทธิพลของขงจื๊อและลัทธิเต๋าร่วมกัน) และพูด "ภาษาถิ่น" ท้องถิ่นที่ไม่เข้าใจร่วมกันได้หลากหลาย ซึ่งนักภาษาศาสตร์ส่วนใหญ่จัดว่าเป็นภาษาต่างๆ โดยใช้อักษรจีนชุดเดียวกันไม่มากก็น้อย ชนกลุ่มน้อยหลายกลุ่มมีภาษาของตนเองเช่นกัน ขนบธรรมเนียมและเทพเจ้ามากมายเฉพาะสำหรับแต่ละภูมิภาคและแม้แต่หมู่บ้าน การเฉลิมฉลองวันขึ้นปีใหม่และเทศกาลประจำชาติอื่น ๆ ตลอดจนประเพณีที่เกี่ยวข้องกับการเฉลิมฉลองโอกาสสำคัญ เช่น งานแต่งงาน งานศพและการเกิดแตกต่างกันไปในแต่ละภูมิภาค โดยทั่วไปแล้ว สังคมเมืองจีนร่วมสมัยค่อนข้างเป็นฆราวาส และวัฒนธรรมดั้งเดิมเป็นสิ่งที่แฝงอยู่ในชีวิตประจำวันมากกว่า ในบรรดาชนกลุ่มน้อย ชาวจ้วง แมนจู หุย และแม้วมีจำนวนมากที่สุด ชนกลุ่มน้อยที่โดดเด่นอื่นๆ ได้แก่ ชาวเกาหลี ชาวทิเบต ชาวมองโกล ชาวอุยกูร์ ชาวคีร์กีซ และแม้แต่ชาวรัสเซีย ในความเป็นจริง จีนเป็นที่อยู่ของประชากรเกาหลีที่ใหญ่ที่สุดนอกเกาหลี และยังเป็นที่อยู่ของชาวมองโกลหลายเชื้อชาติมากกว่ามองโกเลียด้วย ชนกลุ่มน้อยจำนวนมากถูกหลอมรวมเข้ากับระดับต่างๆ ด้วยการสูญเสียภาษาและขนบธรรมเนียม หรือหลอมรวมเข้ากับประเพณีของชาวฮั่น อย่างไรก็ตาม ชาวทิเบตและชาวอุยกูร์ปกป้องวัฒนธรรมของพวกเขาอย่างดุเดือด สังคมเมืองจีนร่วมสมัยค่อนข้างเป็นฆราวาส และวัฒนธรรมดั้งเดิมเป็นสิ่งที่แฝงอยู่ในชีวิตประจำวันมากกว่า ในบรรดาชนกลุ่มน้อย ชาวจ้วง แมนจู หุย และแม้วมีจำนวนมากที่สุด ชนกลุ่มน้อยที่โดดเด่นอื่นๆ ได้แก่ ชาวเกาหลี ชาวทิเบต ชาวมองโกล ชาวอุยกูร์ ชาวคีร์กีซ และแม้แต่ชาวรัสเซีย ในความเป็นจริง จีนเป็นที่อยู่ของประชากรเกาหลีที่ใหญ่ที่สุดนอกเกาหลี และยังเป็นที่อยู่ของชาวมองโกลหลายเชื้อชาติมากกว่ามองโกเลียด้วย ชนกลุ่มน้อยจำนวนมากถูกหลอมรวมเข้ากับระดับต่างๆ ด้วยการสูญเสียภาษาและขนบธรรมเนียม หรือหลอมรวมเข้ากับประเพณีของชาวฮั่น อย่างไรก็ตาม ชาวทิเบตและชาวอุยกูร์ปกป้องวัฒนธรรมของพวกเขาอย่างดุเดือด สังคมเมืองจีนร่วมสมัยค่อนข้างเป็นฆราวาส และวัฒนธรรมดั้งเดิมเป็นสิ่งที่แฝงอยู่ในชีวิตประจำวันมากกว่า ในบรรดาชนกลุ่มน้อย ชาวจ้วง แมนจู หุย และแม้วมีจำนวนมากที่สุด ชนกลุ่มน้อยที่โดดเด่นอื่นๆ ได้แก่ ชาวเกาหลี ชาวทิเบต ชาวมองโกล ชาวอุยกูร์ ชาวคีร์กีซ และแม้แต่ชาวรัสเซีย ในความเป็นจริง จีนเป็นที่อยู่ของประชากรเกาหลีที่ใหญ่ที่สุดนอกเกาหลี และยังเป็นที่อยู่ของชาวมองโกลหลายเชื้อชาติมากกว่ามองโกเลียด้วย ชนกลุ่มน้อยจำนวนมากถูกหลอมรวมเข้ากับระดับต่างๆ ด้วยการสูญเสียภาษาและขนบธรรมเนียม หรือหลอมรวมเข้ากับประเพณีของชาวฮั่น อย่างไรก็ตาม ชาวทิเบตและชาวอุยกูร์ปกป้องวัฒนธรรมของพวกเขาอย่างดุเดือด ประเทศจีนเป็นประเทศที่มีประชากรชาวเกาหลีมากที่สุดนอกประเทศเกาหลี และยังเป็นที่ตั้งของชาวมองโกลหลายเชื้อชาติมากกว่ามองโกเลียอีกด้วย ชนกลุ่มน้อยจำนวนมากถูกหลอมรวมเข้ากับระดับต่างๆ ด้วยการสูญเสียภาษาและขนบธรรมเนียม หรือหลอมรวมเข้ากับประเพณีของชาวฮั่น อย่างไรก็ตาม ชาวทิเบตและชาวอุยกูร์ปกป้องวัฒนธรรมของพวกเขาอย่างดุเดือด ประเทศจีนเป็นประเทศที่มีประชากรชาวเกาหลีมากที่สุดนอกประเทศเกาหลี และยังเป็นที่ตั้งของชาวมองโกลหลายเชื้อชาติมากกว่ามองโกเลียอีกด้วย ชนกลุ่มน้อยจำนวนมากถูกหลอมรวมเข้ากับระดับต่างๆ ด้วยการสูญเสียภาษาและขนบธรรมเนียม หรือหลอมรวมเข้ากับประเพณีของชาวฮั่น อย่างไรก็ตาม ชาวทิเบตและชาวอุยกูร์ปกป้องวัฒนธรรมของพวกเขาอย่างดุเดือด

พฤติกรรมบางอย่างที่ค่อนข้างปกติในจีนอาจค่อนข้างสั่นคลอนและหยาบคายสำหรับชาวต่างชาติ:

• ใครก็ตามที่ดูไม่เป็นภาษาจีนมักจะได้รับการทักทายว่า "สวัสดี" หรือ "เหลาไว": lǎowài (老外) หมายถึง "คนนอกเก่า" ตามตัวอักษร ซึ่งเป็นคำเรียกขานสำหรับ "ชาวต่างชาติ"; คำที่เป็นทางการมากขึ้นคือwàiguórén (外国人) การเรียก "ลาวไว" มีอยู่ทั่วไปนอกเมืองใหญ่ (และแม้แต่ที่นั่น ในบางครั้ง) เด็กเล็กอาจมาหาคุณและพยายามพูดภาษาอังกฤษ เนื่องจากพวกเขาไม่ค่อยมีโอกาสฝึกฝนกับเจ้าของภาษา การเลือกปฏิบัติคนผิวคล้ำเป็นเรื่องปกติในจีน และคนผิวสีก็เป็นที่โปรดปรานทางวัฒนธรรม สาวๆ หลายคน โดยเฉพาะสาวๆ นิยมทาเครื่องสำอางเพื่อให้ผิวหน้าดูสว่างขึ้น
• การจ้องมอง: นี่เป็นเรื่องปกติและเกิดขึ้นจากความอยากรู้อยากเห็น แทบจะไม่เคยเกิดขึ้นจากความเป็นปรปักษ์เลย อย่าแปลกใจถ้ามีคนเข้ามาหาคุณและทำราวกับว่าเขากำลังดูทีวีอยู่ ไม่มีอะไรเสียหาย!
• การดื่ม: เป็นเรื่องปกติที่สมาชิกที่มีอายุมากกว่าจะดื่มอวยพรสมาชิกที่อายุน้อยกว่าเมื่อรับประทานอาหาร การปฏิเสธขนมปังปิ้งถือเป็นการไม่เคารพอย่างยิ่ง แม้จะโดยสุจริตก็ตาม
• การสนทนาเสียงดัง เสียงรบกวน การอภิปรายหรือการโต้เถียงในที่สาธารณะ: เป็นเรื่องปกติ ชาวจีนแผ่นดินใหญ่จำนวนมากพูดเสียงดังในที่สาธารณะ (รวมถึงตอนเช้าตรู่) และนี่อาจเป็นหนึ่งในสิ่งแรกที่คุณสังเกตเห็นเมื่อมาถึง การพูดเสียงดังไม่ได้หมายความว่าผู้พูดกำลังโกรธหรือมีส่วนร่วมในการโต้เถียง (แม้ว่าจะเห็นได้ชัดว่าสามารถทำได้ก็ตาม) อย่างไรก็ตามการต่อสู้เป็นเรื่องแปลก หากคุณพบเห็นเหตุการณ์ดังกล่าว ให้ออกจากบริเวณใกล้เคียงและอย่าเข้าไปยุ่งเกี่ยว ชาวต่างชาติแทบจะไม่เคยตกเป็นเป้าหมายในจีน และคุณจะได้รับการปฏิบัติด้วยความเคารพหรือเพียงแค่เพิกเฉยหากคุณไม่กระทำการโดยประมาท ความรุนแรงหรือการดูหมิ่นเหยียดหยามชาวต่างชาติส่วนใหญ่มักมาในรูปแบบของการแสดงความคิดเห็นเชิงรุกหรือก้าวร้าว หรือถูกยัดเยียดค่าใช้จ่ายสำหรับทุกสิ่งเกือบทุกอย่าง เสียงรบกวนหมายถึงชีวิต และวัฒนธรรมจีนขึ้นอยู่กับชุมชน
• มารยาทบนโต๊ะอาหาร: ในประเทศจีน มารยาทบนโต๊ะอาหารแตกต่างจากประเทศทางตะวันตก พฤติกรรมต่อไปนี้ยอมรับได้: ยกชาม
• การผลัก การผลัก และ/หรือการกระโดดคิว: มักเกิดขึ้นทุกที่ที่มีคิว และมักไม่มีคิวเลย วิธีที่ดีที่สุดคือเลือกสายที่ดูเหมือนกำลังเคลื่อนที่หรือรอให้ทุกคนขึ้นหรือลงจากรถบัสหรือรถไฟก่อน แต่คุณอาจถูกทิ้งไว้ข้างหลัง! สถานการณ์ในสถานีรถไฟใต้ดินดีขึ้น ซึ่งโดยปกติแล้วจะมีเจ้าหน้าที่คอยให้ผู้คนต่อแถว แนวคิดเรื่องพื้นที่ส่วนบุคคลนั้นแตกต่างออกไปมากในจีน เป็นเรื่องปกติและพฤติกรรมที่ยอมรับได้สำหรับบางคนที่จะเข้าใกล้คุณมากๆ หรือชนคุณโดยไม่พูดอะไร โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงเวลาเร่งด่วนที่รถเมล์ รถไฟ และรถไฟใต้ดินมักจะแน่นขนัด อย่าโกรธเพราะพวกเขาจะประหลาดใจและมักจะไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าทำไมคุณถึงไม่พอใจ!
• ไม่สนใจกฎ ข้อบังคับ และกฎหมายของเมือง จังหวัด และ/หรือระดับประเทศ ซึ่งรวมถึงการขับรถโดยประมาท (ดูการขับรถในจีน ) เช่น การขับรถเร็ว การไม่ใช้ไฟหน้ารถในเวลากลางคืน การไม่ใช้สัญญาณไฟเลี้ยว และการขับรถผิดฝั่งถนน ตลอดจนการสัญจรไปมาและการสูบบุหรี่ในเขตปลอดบุหรี่ . ผู้ที่อาศัยอยู่ในต่างประเทศเป็นเวลานานบางคนกล่าวว่าพฤติกรรมดังกล่าวเลวร้ายลง คนอื่นพูดตรงกันข้าม สาเหตุมักมาจากการหลั่งไหลของผู้อพยพหลายล้านคนจากชนบทที่ไม่คุ้นเคยกับชีวิตในเมือง ห้างสรรพสินค้าบางแห่งวางพนักงานไว้ที่ปลายบันไดเลื่อนแต่ละอันเพื่อป้องกันไม่ให้ผู้คนหยุดดูทันทีที่ลงจากบันไดเลื่อน แม้ว่าบันไดเลื่อนที่อยู่ด้านหลังจะเต็มแล้วก็ตาม สถานการณ์ที่กล่าวถึงข้างต้นยังคงดีขึ้นในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา โดยเฉพาะในเมืองต่างๆ

ชาวจีนชอบเสียงหัวเราะ และเนื่องจากมีกลุ่มชาติพันธุ์และบุคคลภายนอกจากภูมิภาคอื่นจำนวนมาก พวกเขาจึงคุ้นเคยกับวิธีการทำสิ่งต่าง ๆ และค่อนข้างโอเคกับสิ่งนั้น (อย่างน้อยในเมืองใหญ่) แท้จริงแล้ว ชาวจีนมักจะสนทนากับคนแปลกหน้าโดยพูดคุยถึงความแตกต่างของสำเนียงหรือภาษาถิ่น พวกเขาคุ้นเคยกับภาษามือและมองเห็นเรื่องตลกหรือการเล่นสำนวนแบบไม่ใช้คำพูดได้อย่างรวดเร็วไม่ว่าจะพบเห็นได้ที่ไหนก็ตาม การหัวเราะมักจะแสดงถึงความสนุกสนาน ไม่ใช่การดูถูก ชาวจีนชอบ "หัวเราะร่วมกัน" ในสถานการณ์ที่ชาวตะวันตกอาจมองว่าหยาบคาย ประการสุดท้าย ชาวจีนรักและเทิดทูนเด็ก ปล่อยให้พวกเขามีอิสระอย่างมาก และให้ความสนใจกับพวกเขาอย่างล้นหลาม ถ้าคุณมีลูก พาพวกเขามา!

เลขเด็ด

โดยทั่วไป 3, 6, 8 และ 9 เป็นเลขนำโชคสำหรับชาวจีนส่วนใหญ่ “สาม” หมายถึง “สูงส่งส่องดาวสามดวง” ซึ่งดาวทั้งสามเป็นเทพเจ้าแห่งโชคลาภ ความเจริญรุ่งเรือง และอายุยืนยาว “หก” หมายถึงความราบรื่นหรือความสำเร็จ ดังนั้นคนหนุ่มสาวจำนวนมากจึงเลือกวันที่ 6, 16 และ 26 ของเดือนเป็นวันแต่งงาน คำว่า “แปด” ฟังดูคล้ายกับคำว่าความมั่งคั่ง หลายคนจึงเชื่อว่ามันเชื่อมโยงกับความเจริญรุ่งเรือง อันที่จริง พิธีเปิดการแข่งขันกีฬาโอลิมปิกเริ่มต้นเมื่อเวลา 8:08:08 น. ของวันที่ 08/08/2008 “เก้า” ยังถือว่าโชคดีและหมายถึง “นิรันดร์” “สี่” เป็นข้อห้ามสำหรับชาวจีนส่วนใหญ่ เนื่องจากภาษาจีนกลางออกเสียงใกล้เคียงกับ “ความตาย” ชั้น "ที่ห้า" ของโรงแรมบางแห่งจะอยู่เหนือชั้นที่สามทันที เท่ากับเลขชั้นของโรงแรมในอเมริกาบางแห่งข้ามจากสิบสองเป็นสิบสี่ ไม่รวมเลข "อัปมงคล" 13

พูดคุย

ภาษาทางการของจีนคือภาษาจีนกลางซึ่งส่วนใหญ่มาจากภาษาถิ่นของปักกิ่ง ซึ่งรู้จักกันในภาษาจีนว่าผู่ถงหัว (普通话, "คำพูดทั่วไป") ภาษาจีนกลางเป็นภาษาเดียวที่ใช้ในการศึกษาบนแผ่นดินใหญ่ตั้งแต่ทศวรรษ 1950 ผู้คนส่วนใหญ่จึงพูดภาษานี้ คำศัพท์ การสะกดคำ และการออกเสียงทั้งหมดในคู่มือนี้เป็นภาษาจีนกลางมาตรฐาน เว้นแต่จะระบุไว้เป็นอย่างอื่น เนื่องจากภาษาจีนกลางเป็นวรรณยุกต์ จำเป็นต้องเข้าใจวรรณยุกต์ทั้งสี่ให้ถูกต้อง หลายภูมิภาค โดยเฉพาะทางตะวันออกเฉียงใต้และทางใต้ของประเทศ ก็มี "ภาษาถิ่น" ของตนเองเช่นกัน ภาษาเหล่านี้เป็นภาษาที่แตกต่างกันจริงๆ เช่นเดียวกับภาษาฝรั่งเศสและอิตาลี แม้ว่าการอ้างถึงภาษาจีนเป็นภาษาที่แยกจากกันนั้นเป็นประเด็นทางการเมืองที่น่ารำคาญ เช่นเดียวกับภาษาจีนกลาง "ภาษาถิ่น" เป็นภาษาที่มีเสียงวรรณยุกต์ทั้งหมด แม้แต่ในภาษาจีนกลาง (พื้นที่ภาษาสีน้ำตาลขนาดใหญ่บนแผนที่) การออกเสียงก็แตกต่างกันไปในแต่ละภูมิภาค และมักจะมีคำสแลงหรือคำศัพท์ท้องถิ่นในปริมาณที่เสรีเพื่อทำให้การผสมผสานมีชีวิตชีวา รองจากภาษาจีนกลาง กลุ่มที่ใหญ่ที่สุด ได้แก่ภาษาอู๋ซึ่งพูดในภูมิภาครอบๆ เซี่ยงไฮ้ เจ้อเจียง และเจียงซู ตอนใต้ รองลงมาคือภาษาจีนกวางตุ้งซึ่งพูดส่วนใหญ่ในมณฑลกวางตุ้ง ฮ่องกง และมาเก๊า และภาษาหมิ่นกลุ่ม (Fujian) ซึ่งรวมถึงภาษามินนาน (ฮกเกี้ยน) ที่พูดในภูมิภาครอบๆเซียะเหมินและในไต้หวัน ภาษาหมิ่นหนานที่แตกต่างจากภาษาแต้จิ๋วที่พูดทั่วซัวเถาและแต้จิ๋วเช่นเดียวกับมินตง (ฮกจิ่ว) ที่พูดทั่วฝูโจว. ชาวจีนส่วนใหญ่พูดได้สองภาษาในภาษาท้องถิ่นและภาษาจีนกลาง ผู้สูงอายุที่มีการศึกษาน้อยหรือชาวจีนในชนบทอาจพูดได้เฉพาะภาษาท้องถิ่น แต่สิ่งนี้ไม่น่าจะส่งผลกระทบต่อนักท่องเที่ยว การมีมัคคุเทศก์ที่สามารถพูดภาษาท้องถิ่นมักจะช่วยได้ เนื่องจากจะถือว่าบุคคลนั้นเป็นคนวงในและคุณเป็นเพื่อนของคนวงใน แม้ว่าคุณสามารถพูดภาษาจีนกลางมาตรฐานในพื้นที่ส่วนใหญ่ของประเทศจีนได้อย่างง่ายดาย แต่คนในท้องถิ่นก็ชื่นชมความพยายามในการพูดคำหรือวลีสองสามคำในภาษาท้องถิ่น ดังนั้นการเรียนรู้คำทักทายง่ายๆ สองสามคำจะช่วยอำนวยความสะดวกในการทำความคุ้นเคยกับคนในท้องถิ่น โดยทั่วไป ความเข้าใจหรือความซาบซึ้งในสุนทรพจน์ในท้องถิ่นจะมีประโยชน์เมื่อต้องเดินทางไปยังพื้นที่ห่างไกล แต่ในพื้นที่เหล่านั้น หนังสือวลีที่มีตัวอักษรจีนจะยังคงช่วยได้มาก เนื่องจากภาษาจีนตัวเขียนนั้นเป็นมาตรฐานไม่มากก็น้อย ภาษาจีนที่เป็นทางการมีไว้สำหรับเจตนาและจุดประสงค์เดียวกันทั้งหมด โดยไม่คำนึงถึงภาษาท้องถิ่น แม้แต่ภาษาญี่ปุ่นและภาษาเกาหลีก็ใช้ตัวอักษรเดียวกันหลายตัวที่มีความหมายเหมือนกันหรือคล้ายกัน อย่างไรก็ตามมีความยุ่งยากในเรื่องนี้ จีนแผ่นดินใหญ่ใช้ "ตัวอักษรแบบง่าย" ซึ่งนำมาใช้เพื่ออำนวยความสะดวกในการอ่านออกเขียนได้ในช่วงกลางทศวรรษที่ 1950 ตัวอักษรดั้งเดิมใช้ในไต้หวัน ฮ่องกง มาเก๊า และโดยชาวจีนโพ้นทะเลจำนวนมาก แต่รวมถึงบนแผ่นดินใหญ่ด้วยในการโฆษณาและป้ายโฆษณา ดังนั้นคุณจะเห็น 银行 ( yínháng) เป็น 銀行 สำหรับ "ธนาคาร" อย่างไรก็ตาม การทำให้เข้าใจง่ายนั้นค่อนข้างเป็นระบบ ซึ่งหมายความว่านักเดินทางที่พยายามอ่านสัญญาณจะไม่สูญเสียความหวังทั้งหมดไป ในทางกลับกัน เจ้าของภาษามักจะไม่พบปัญหาในการอ่านสคริปต์ใดสคริปต์หนึ่ง ดังนั้นการเรียนรู้วิธีเขียนสคริปต์อย่างใดอย่างหนึ่งมักจะเพียงพอ โปรดทราบว่าในการเขียนพู่กัน จำนวนของสคริปต์จะหลากหลายมากขึ้นเนื่องจากจิตรกรแต่ละคนใช้สไตล์ที่แตกต่างกัน แม้ว่าสิ่งเหล่านี้จะถูกจัดกลุ่มเป็นห้าสไตล์ที่แตกต่างกัน ได้แก่zhuanshu (篆书／篆書), lishu (隶书/隸書), kaishu (楷书/楷書), xingshu (行书/行書) และcaoshu (草书/草書) ซึ่งkaishuเป็นสคริปต์ทางการที่ใช้ในประเทศจีนในปัจจุบัน เมื่อเขียนอักษรจีนด้วยอักษรไคชูมักจะเป็นอักษรจีนดั้งเดิมที่ใช้เนื่องจากคุณค่าทางสุนทรียะที่เหนือกว่า นักท่องเที่ยวทั่วไปสามารถเดินทางได้โดยง่ายโดยไม่ต้องเรียนรู้รูปแบบอื่นๆ อีกสี่รูปแบบ แม้ว่าการเรียนรู้รูปแบบเหล่านี้จะช่วยผู้ที่มีความสนใจอย่างลึกซึ้งในศิลปะจีนโบราณได้อย่างแน่นอน ในพื้นที่ห่างไกลทางตะวันตกของประเทศ ภาษาเตอร์กิก เช่นอุยกูร์คีร์กิซ และคาซัค รวมถึงภาษาอื่นๆ เช่นทิเบตถูกพูดโดยชนกลุ่มน้อยที่ไม่ใช่ชาวฮั่น ทางตอนเหนือและตะวันออกเฉียงเหนือ ภาษาแมนจู ภาษามองโกเลียและภาษาเกาหลีใช้พูดในพื้นที่ที่มีประชากรเป็นชนกลุ่มน้อย ยูนนาน กุ้ยโจว ไห่หนาน และกว่างซีทางตอนใต้ยังเป็นที่อยู่ของชนกลุ่มน้อยชาติพันธุ์อื่นๆ เช่น แม้ว ตง จ้วง ไป๋ และหน่าซี ซึ่งพูดภาษาของตนเอง อย่างไรก็ตาม อาจมีข้อยกเว้นสำหรับผู้สูงอายุ ภาษาจีนกลางก็ใช้ได้ในพื้นที่เหล่านี้เช่นกัน และคนหนุ่มสาวส่วนใหญ่พูดได้สองภาษาในภาษาชนกลุ่มน้อยและภาษาจีนกลาง น่าเศร้าที่ภาษาของชนกลุ่มน้อยบางภาษา เช่น ภาษาแมนจูกำลังจะหมดไป ดูเพิ่มเติมที่ : หนังสือวลีภาษาจีน , หนังสือวลีภาษาจีนกวางตุ้ง , หนังสือวลีหมินหนาน

ผู้พูดภาษาอังกฤษและภาษาต่างประเทศอื่น ๆ

นักเรียนจีนเรียนภาษาอังกฤษเป็นวิชาบังคับตั้งแต่ประถมปลายหรือมัธยมต้น การสอบผ่านภาษาอังกฤษเป็นข้อกำหนดในการได้รับปริญญามหาวิทยาลัยสี่ปีโดยไม่คำนึงถึงวิชาเอก อย่างไรก็ตาม จุดเน้นของการสอนในทุกระดับคือไวยากรณ์ที่เป็นทางการ และในระดับที่น้อยกว่านั้น จะเน้นไปที่การเขียนมากกว่าการพูดหรือการฟัง เป็นผลให้คนหนุ่มสาวส่วนใหญ่ในประเทศสามารถอ่านภาษาอังกฤษได้บ้าง แต่อาจไม่สามารถสนทนาในภาษานั้นได้ เซี่ยงไฮ้ ปักกิ่ง กว่างโจว และเซินเจิ้นมีประชากรท้องถิ่นที่พูดภาษาอังกฤษในสัดส่วนที่สูง ในบางเมือง สถานที่ท่องเที่ยวภายนอก และสถานประกอบการที่จัดไว้สำหรับชาวต่างชาติโดยเฉพาะ เป็นเรื่องยากที่จะพบคนท้องถิ่นที่พูดภาษาอังกฤษได้ พนักงานสายการบินและผู้ที่อยู่ในโรงแรมขนาดใหญ่ - โดยเฉพาะเครือข่ายต่างประเทศ - มักจะพูดภาษาอังกฤษพื้นฐานเพื่อการสนทนาได้บ้าง แม้ว่าจะไม่ค่อยเห็นทักษะเชิงลึกก็ตาม เวลาพูด ให้ใช้ภาษาอังกฤษตัวย่อ พูดช้าๆ หลีกเลี่ยงคำสแลงและสำนวน และใช้โครงสร้างประโยคบอกเล่าในปัจจุบันอย่างง่าย อย่าพูดว่า "คุณจะว่าอะไรไหมถ้าพรุ่งนี้ฉันจะกลับมา" ให้ใช้คำพูดสั้นๆ ง่ายๆ เช่น "พรุ่งนี้ฉันจะกลับ" สิ่งนี้ทำให้วลีนี้ใกล้เคียงกับภาษาจีนมากขึ้น ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องแสดงท่าทีเหยียดหยาม ในการพบปะผู้คน ให้ถามเกี่ยวกับ "มุมภาษาอังกฤษ" - เวลาและสถานที่ในเมืองที่คนท้องถิ่นมักพบปะกับเจ้าของที่พักหรือวิทยากรชาวต่างชาติเพื่อฝึกพูดภาษาอังกฤษ โดยปกติจะจัดขึ้นในเย็นวันศุกร์หรือวันอาทิตย์ในสวนสาธารณะ โรงเรียนสอนภาษาอังกฤษ ร้านหนังสือ และมหาวิทยาลัย นอกจากนี้ อาจมี "Corners" สำหรับภาษาฝรั่งเศส เยอรมัน รัสเซีย และอาจมีภาษาอื่นๆ พิจารณาจัดบริการมัคคุเทศก์ก่อนการเดินทางหากวางแผนจะเยี่ยมชมพื้นที่ห่างไกล สิ่งนี้จะช่วยขจัดอุปสรรคด้านภาษาซึ่งคนในท้องถิ่นไม่น่าจะรู้ภาษาอังกฤษ อย่างไรก็ตาม เนื่องจากผลกระทบที่ยั่งยืนของสนธิสัญญามิตรภาพจีน-โซเวียต ในภูมิภาคชนบท โดยเฉพาะอย่างยิ่งทางตะวันตกเฉียงเหนือ จึงมักพบชาวรัสเซีย เขียนสถานที่ทุกแห่งที่คุณอยากไปเป็นตัวอักษรจีน รวมถึงคำที่พบบ่อย เช่น "โรงแรม" "แท็กซี่" หรือ "สนามบิน" เพื่ออธิบายความต้องการของคุณกับคนในท้องถิ่น ให้ติดตั้งแอป Baidu Fanyi (zh-cn: 百度翻译) มันจะแปลภาษาอังกฤษและภาษาอื่น ๆ จากและเป็นภาษาจีน มองหา 英语 (ภาษาอังกฤษ) แล้วคลิกและตั้งค่าภาษาปลายทางของคุณเป็น 中文 (ภาษาจีน)

การเรียนภาษาจีน

ในทางตะวันตก ภาษาจีนมีชื่อเสียงในด้านความยากลำบาก แม้จะแตกต่างจากภาษาตะวันตก แต่ไวยากรณ์พื้นฐานนั้นเรียบง่าย คำกริยาจะคงที่โดยไม่คำนึงถึงหัวเรื่องและไม่ว่าจะหมายถึงอดีต ปัจจุบัน หรืออนาคต ไม่มีเพศของคำนาม และไม่มีรูปแบบคำนามแยกต่างหากสำหรับคำนามพหูพจน์ ปัญหาหลักคือการมีอยู่ของพยัญชนะหลายตัวที่ไม่มีอยู่ในภาษายุโรป (เช่นเดียวกับสระสองสามตัวที่พบในภาษายุโรปอื่น ๆ แต่ไม่มีในภาษาอังกฤษ) การใช้คำนับ (เช่น คำว่า "หัว" ในวลี "หัว ของวัว"), การซ้อนกริยาแบบอนุกรม, การเน้นที่ลักษณะของกริยาแทนการใช้กริยา และแน่นอน การใช้วรรณยุกต์ ภาษาจีนกลางก็เหมือนกับภาษาเวียดนามและภาษาไทย เป็นภาษาที่มีวรรณยุกต์ที่ใช้ระดับเสียงเพื่อสร้างความหมายที่แตกต่างกัน “มะ” อาจหมายถึง แม่ ม้า มึน หรือ ตำหนิ แล้วแต่น้ำเสียง คำพ้องเสียงก็เป็นเรื่องธรรมดาเช่นกัน เสียงเดียวกันในระดับเสียงเดียวกันมักจะมีความหมายมากมาย "Zhong1" ("Zhong" ที่เสียงแรก) อาจหมายถึงประเทศจีน ความภักดี นาฬิกา เสียงตีระฆัง เสร็จสิ้น ชาม ฯลฯ ทั้งหมดนี้มาพร้อมกับตัวอักษรจีนที่แตกต่างกัน เพียงเสียงเดียวกันในระดับเสียงเดียวกัน แม้ว่าคำพ้องเสียงจะไม่ใช่ปัญหาในบทสนทนาส่วนใหญ่ในชีวิตประจำวัน แต่เป็นเรื่องปกติที่คนจีนจะถามว่าจะเขียนชื่อคนอย่างไรโดยระบุอักขระทีละตัว "ฉันชื่อหวางเฟย (王菲) หวางคือ "วัง" ที่มีสามขีด เฟยคือ "เฟย" ใน "ชิเฟย" (ซุบซิบ) โดยมีหญ้าอยู่ด้านบน" การเขียนภาษาจีนดูเหมือนเป็นรหัสลับลึกลับสำหรับบางคน แต่ถ้าคุณสามารถจำโลโก้เชิงพาณิชย์จำนวนมากได้ ซึ่งมักจะไม่เกี่ยวข้องกับเหตุผล คุณจะประทับใจกับความสามารถของคุณในการจดจำตัวอักษรจำนวนมาก ซึ่งส่วนใหญ่มีความเกี่ยวข้องกันในเชิงตรรกะและสร้างขึ้นจาก กฎบางอย่าง แอพสมาร์ทโฟน เช่น Pleco, Waygo และ ChineseNow สามารถระบุตัวอักษรที่คุณไม่รู้จักได้ ตามทฤษฎีแล้วมีตัวอักษรจีนมากกว่า 50,000 ตัว ข่าวดีก็คือมากกว่า 85% ล้าสมัยหรือไม่ค่อยได้ใช้ เช่นเดียวกับเจ้าของภาษาหลายๆ ภาษา ชาวจีนส่วนใหญ่ไม่สามารถบอกคุณได้ว่าต้องใช้อักขระกี่ตัวในการอ่านหนังสือ และไม่ต้องสนใจที่จะนับจำนวนอักขระที่พวกเขารู้ อาจมีคนเถียงว่านักเรียนระดับต้นควรเรียนรู้อย่างน้อย 2,000 ตัวอักษรและจบการศึกษาในมหาวิทยาลัย 5,000 ตัวอักษร เพื่อลดช่องว่างระหว่างการจดจำและการอ่านออกเสียง พินอินได้รับการพัฒนาขึ้นซึ่งใช้อักษรโรมันเป็นตัวช่วยในการสอนภาษาจีน การออกเสียงพินอินนั้นไม่ง่ายนัก เนื่องจากตัวอักษรและกลุ่มพยัญชนะบางตัวถูกใช้เพื่อแทนเสียงที่ไม่มีในภาษายุโรป ดังนั้นจึงไม่ออกเสียงตามที่ชาวตะวันตกคาดหวัง ชาวจีนจะไม่รู้จักชื่อสถานที่หรือที่อยู่ในพินอิน การใช้อักขระสำหรับข้อมูลที่เป็นลายลักษณ์อักษรจะดีกว่าเสมอ